For a Change achieves a lot!

Donderdag, de dag! De feestdag voor elf kleuters. Maar niet alleen voor de kleuters was het feest. Alle sponsorkinderen, ouders, medewerkers en veel andere mensen waren uitgenodigd. We wilden om 9 uur starten, dus waren op tijd vertrokken. Even na half 10 werd het, maar dat maakte niet uit. Even de boxen testen en ja hoor we gingen van start! Op het podium buiten was er één en al versiering in de mooie For a Change kleuren. De elf kleuters zaten netjes klaar met hun leerkracht, wij zaten aan de zijkant en een massa mensen beneden. Ongelooflijk, het leek wel of heel Kwanjana was uitgelopen, iedereen wilde erbij zijn!

Het was een prachtig programma met heel veel afwisseling. De kleuters lieten zien (en heel luid) horen wat ze hadden geleerd. Nee voor de microfoon geen angst! Ook kwamen er een aantal kinderen laten zien welk beroep ze later zouden willen uitoefenen. Wat zou het mooi zijn als ze nu d.m.v. kwalitatief goed onderwijs dat zouden kunnen bereiken! En wanneer er uit hun mond ‘I love you’ gezegd werd richting de veldwerkers, dan breekt je hart. Ja daar doen ze het ook voor!

Maar niet alleen de kleuters, alle sponsorkinderen konden iets laten zien. Er werd gezongen en een aantal meisjes lieten een mooie dans zien. Ouders hadden wat voorbereid, zongen en deden een stukje op het podium. Zoveel gezien, zoveel gehoord, het was heel indrukwekkend! Als Nederlands bestuurslid heb ik een speech mogen doen en ook de kinderbijbels uitgereikt aan de kinderen. Ze kregen hun diploma, een cadeautje, O wat waren ze trots. Ook de ouders, bijzonder om te zien was dat. Ze zijn vaak namelijk niet zo betrokken. Een paar uur lang duurde de graduation, maar zelfs de kleinste kleutertjes zaten nog op dezelfde plek, er was ook zoveel te zien!

Nadat we hadden gegeten op school zijn we naar huis gegaan. Zoemende oren, Malawiaans geluid ben ik toch nog niet helemaal aan gewend denk ik. Wie gaat er dan ook naast de boxen zitten😊 die net zo groot zijn als dat ik zelf ben.

Vrijdag een rustige dag. Eerst maar eens de was weg gebracht, toch fijn zulke werkers! ‘s Middags werd er een wasmand met droog en schoon wasgoed weer terug gebracht.

Alvast voorbereidend op de activiteiten in Nederland ben ik aan de slag gegaan met een spreekbeurt pakket. Benen omhoog, laptop op de bank, daar was het een heerlijk dagje voor! Om 15.30 uur zou het stroom eraf gaan, exact om die tijd was ik klaar! Maar het viel mee, geen last gehad van stroom uitval die middag. Daarna gezellig met Annemarie en de kinderen gegeten en een theetje gedaan.

Zaterdag een lange dag van huis! Eerst ben ik zelf met de auto naar Marianne gereden. Nou ja gereden, het was me een avontuur. Links rijden oké, een grote auto en dan ook nog eens totaal de verkeerde kant op worden gestuurd door Google Maps. Op een gegeven moment dacht ik echt vast komen te zitten, het leek ook niet meer op een weg. Maar ja, als ik deze kant op wordt gestuurd? De weg werd vervolgens versperd door grind of iets dergelijks dus heb ik met moeite moeten leren. Na wat rondjes gedwaald te hebben heb ik Marianne gebeld die me de goede weg kon wijzen.
 

Nadat ik haar had opgehaald zijn we naar het ziekenhuis gereden. We haalden drie fysiotherapeuten op. Zo bijzonder, één keer per maand zetten zij zich voor For a Change in. Vanaf het ziekenhuis was het misschien wel een uur rijden naar Kwanjana. Toen we aankwamen om 9 uur kwamen er al verschillende moeders aangelopen. Bijna geen één kind kan lopen, dus allemaal op de rug. Ook kinderen van 12 jaar oud. De kinderen die kwamen hebben hele diverse beperkingen, veel hebben ook nog een verstandelijke beperking. Om de beurt kwamen ze binnen en een fysiotherapeut was per kind minimaal drie kwartier bezig. Heel bijzonder om te zien hoe zij met de kinderen om gingen en welke oefeningen ze allemaal moesten doen. Het was veel huilen, maar ook hard werken voor de kinderen en de therapeuten. In totaal waren er 15 kinderen geweest. De moeders moeten vervolgens thuis gaan oefenen, maar dat gebeurt eigenlijk niet. Het is nog lastig hen te motiveren. Weer een hele bijzondere ervaring rijker! Ik had cadeautjes meegenomen voor mijn sponsorkindje Catherine, maar ook van een andere sponsor. Dat kindje bleek precies jarig te zijn, kwam dat even goed uit! We hebben met z’n allen gezongen en cadeautjes uitgepakt. De moeder trok haar gelijk haar nieuwe jurk aan die precies paste. Ze was ook blij met de andere cadeautjes. Aan Catherine had ik een pop gegeven, die hield ze vervolgens stevig vast. Nog even samen met mams op de foto, want verlegen is ze wel een beetje. Het was een hele interessante dag! Als afsluiting hebben we met de therapeuten gegeten en zijn we hen weer weg wezen brengen. We hebben nog een boodschap gedaan en zijn eerst nog gezellig een ijsje wezen eten. Lekker, want de temperaturen beginnen hier echt te stijgen!

Daarna ben ik mee gegaan naar het huis van Cos en Marianne en heb ik daar gezellig mee gegeten. Ja en toen naar huis, het was inmiddels pikdonker… Geen straatverlichting, veel mensen langs de weg. Hobbelwegen met diepe greppels erlangs, omhoog, omlaag, gaten in de weg, zand, nou en dan de weg nog weten. Één keer moeten keren, maar verder goed gegaan, wat was ik dankbaar!