Experiencing real African life!

Zondagochtend, alles was achter de rug, we hadden echt een rustige start nodig, dat kon eindelijk weer! Ten minste, dat dachten we… Elke ochtend kregen we ontbijt in de lodge, zo ook deze dag. Maar helaas, de plek wat ze het restaurant noemden, was bezet voor een vergadering. Vandaar al dat stoelschuif kabaal al om half 6 in de ochtend! We moesten het ontbijt maar op onze kamer opeten. Ja daag! We hebben gevraagd of ze buiten een tafel met stoelen wilden neerzetten. Zo gezegd, zo gedaan en even later zaten we aan een bureautje aan de aardappels en eieren. Ook dacht ik me lekker aan te kleden, zit de hele badkamer onder de mieren, ontelbaar! Ze kropen onder de deur door naar de kamer, dus ik heb eerst maar een wat moordjes gepleegd met mijn bus haarlak!

Daarna zijn we naar Felix zijn ouders gegaan, ook de ouders van de bruidegom en familie. Het was echt een dag het Afrikaanse leven ervaren. De vrouwen waren druk bezig, de mannen zaten buiten. De ene vrouw was aan het koken, de andere aan het schoonmaken, er moest veel gedaan worden nu de bruiloft voorbij was. Ja, de Malawianen hebben een andere zondagsinvulling dan wij in Nederland. Het zijn vroege vogels, dus meestal hebben ze om 9 uur al een kerkdienst achhter de rug en begint de dag voor hen net zoals andere dagen. Wat een ervaring om zo tussen de mensen te zitten en ik kon nu een voorstelling maken hoe het is om op deze manier te leven. Mensen zitten op de grond, gaan zelfs liggen en er is veel vuil en oud. Er werd wel een tafel voor ons klaargemaakt, zodat we konden eten. Zelfs bestek kregen we erbij. Lief dat er zo voor ons werd gezorgd en rekening gehouden werd. Voor het eerst nsima gegeten! Als je in Malawi geweest bent moet je dat gegeten hebben, dus heb me er toch aan moeten wagen. Er zit weinig smaak aan, dus kan er eigenlijk niks over zeggen:)

Na het eten zijn we terug naar de lodge gegaan en hebben we gerust. Op een gegeven moment had ik een stoel gepakt en ben ik buiten gaan zitten lezen. Daar werd naast me aan het raam gemoffeld en er verscheen één van de medewerkers van de lodge, een jongeman. Hoi hoe gaat het? Wanneer ga je terug? Er ontstond een kletspraatje, maar niet lang. Zullen we vrienden worden? Mag ik je nummer? Haha ik ken je niet eens, nee hoor! Ik heb mijn leesvoer weer gepakt… Aan het einde van de middag zijn we terug gegaan. Ja wat doe je dan? Praten kan je niet echt met hen vanwege de taal, ook zijn ze steeds bezig. We hebben een spelletje mee genomen en ons gezellig vermaakt. Vervolgens gingen we naar de oma van Felix. Nog een kijkje in een echte village. Het leek wel een rimboe, ik kan me voorstellen dat er weinig auto’s komen, want er blijft niet veel van over. We kwamen bij oma aan en ze was erg blij. Maar verrassing, ze bleek jarig te zijn! Mensen uit de buurt waren er inmiddels bijgekomen en we hebben daar op het stoeprandje happy birthday gezongen. Het begon al snel donker te worden, ja om 18.00 uur is het wel gebeurd hier. Voordat we gingen moesten de geiten die er liepen eerst nog in de speciale boomhut die voor hen was gemaakt. Creatieve constructie!

Vervolgens gingen we terug en konden we na een spelletje te hebben gedaan weer mee eten. Dit keer rijst met verse vis uit de lake. Je weet wel, zo’n grote met die ogen die je aankijken. Was lekker! ‘s Avonds een rustig avondje in de lodge en op tijd gaan slapen, want maandag moesten we de reis terug gaan maken! Douchen? Vandaag maar weer niet, er was geen stroom…

Ik verbaas me dat er hier mensen eerder wakker zijn dan ik en dan ook nog eens zo actief zijn, maar ook zoveel lawaai maken. Het was geen probleem om maandagochtend vroeg op te staan. Ontbijt kregen we mee in de auto, dus gaan met die banaan. Als alles mee zou zitten dan zouden we het binnen zes uur rijden kunnen redden. Ja en die diesel, er zat nog genoeg in, maar toch… Voor de zekerheid zou er toch iets meer in de tank moeten. Eerste station, nee hoor, er is hier geen diesel! Tweede, weer nee. Derde, sorry we hebben geen stroom! Vierde, weer nee! Je raadt het niet, het is ons toch gelukt, al hadden we er toen al wel vier uur opzitten. Maar we konden tegelijkertijd de benen even strekken! We gaven gelijk ons overgebleven eten weg aan een mannetje. Heeft hij alles opgegeten, komt hij bij de auto staan en zeurt hij om geld. Wat? Je hebt net eten gehad beste man. Andere mensen probeerden ook hun waar aan ons te verkopen. 

Wat fijn dat we in een stevige auto zaten, de weg was nogal slecht. Toch hadden we lekker de vaart erin met 100km per uur. Maar o, wat is het opletten! Staan er weer politie agenten midden op de weg, hebben ze provisorisch een soort wegafsluiting in elkaar gezet. Rem je, halen ze het spul aan de kant en mag je weer doorrijden. Totdat er een keer geen politie staat, maar een stel jongemannen die met boomstammen de weg versperren. Levensgevaarlijk, maar wat willen ze? Alleen maar geld. Ze gaven aan met de weg bezig te zijn. Ja dan toch maar de portemonnee open trekken om verder te mogen. Even later staan er steeds mensen langs de weg met een handvol stokjes te zwaaien. Wat er aan die stokjes zit? Muizen! Lekker als snack!! Griebels…

Wat voelde Blantyre weer als thuiskomen! Dankbaar dat de reis zo goed verlopen was kon ik met de benen omhoog. Oeps, kom ik er achter dat mijn powerbank nog in de lodge ligt. Gelukkig was daar nog familie die naar Blantyre moest komen, fijn! En nu lekker in de douche? Helaas! Geen stroom!

Dinsdag een shopdagje! Maar eindelijk was er als verrassing stroom, dus eerst een warme douche, ik wist bijna niet meer hoe het voelde! 
Met Annemarie ben ik eerst op pad gegaan om boodschappen te doen. Dit keer ben ik voor het eerst zelf achter het stuur gekropen, wat een ervaring! Best ingewikkeld dat links rijden. Doe ik de knipperlichten aan, o nee zijn het toch weer de ruitenwissers! Dan weer een zwaai naar rechts, gelukkig had ik een bijrijder. 

Er was wat nodig bij de bouwmarkt. Ik heb me verbaasd over deze winkel, het zou een Nederlandse kunnen zijn, zo goed zag het eruit! Vervolgens de supermarkt boodschappen, we konden weer even vooruit. Met Marianne ben ik daarna op pad gegaan. Een belangrijk feest staat er deze week op het programma, zo blij dat ik daarbij mag zijn! De diploma uitreiking van de kleuters, dat is niet zomaar iets. We zijn op pad gegaan om cadeautjes te kopen voor de elf kleuters die na de vakantie, die start deze week, naar de basisschool mogen. Maar ook moeten ze er op die dag weer netjes uitzien, dus voor iedereen nieuwe sokken en schoolschoenen. Daar heb je speciale winkeltjes voor, maar daar waren we niet zomaar klaar. Het duurde eerst al enorm lang voordat we er waren. Wat een enorme drukte van mensen auto’s en minibuses. Kriskras, toeteren, gebaren. We hebben eerst nog een rondje moeten rijden om te kunnen parkeren. Bij één winkel konden we er amper uit. Een man gebaarde en wilde ons wel helpen. Blij dat we er na een poosje uit waren werd hij boos, want hij wilde er geld voor. Nou zeg, een beetje naastenliefde?

Na een poosje hadden we alles en ben ik met volle tassen naar huis gegaan. Het werd een inpak middagje. Ook heb ik alvast een korte speech in elkaar gezet voor donderdag. Ik heb er zin in! 

Woensdag, op tijd op, want ik ben weer naar Kwanjana gegaan. Omdat donderdag de diploma uitreiking is, mochten de kinderen nu al hun toga aan voor een fotoshoot. Maar eerst, een verkleedpartij. Samen met de leerkracht hebben we de kinderen aangekleed, prachtig! Wat een trotse gezichtjes! Met de camera om mijn nek zijn we naar buiten gegaan. Wat was dat leuk om te doen! Morgen zullen de kinderen vast nog trotser kijken! Wat bijzonder ook om te horen waar deze, vaak getraumatiseerde kinderen, vandaan komen en dat ze nu toe zijn aan de basisschool. Zo bijzonder!

Verder heb ik me daarna nog bezig gehouden met me verdiepen in de organisatie en ook op school een keer nsima gegeten. Met de handen eten blijft ingewikkeld, ik kan er een behoorlijke smeerboel van maken:)

Nadat we weer in de auto zijn gestapt zijn we richting de internationale school gereden. Ik zat achter het stuur, maar oeps! Komt er opeens een vrachtwagen op me af, snel de kant in. Ik reed vervolgens een beetje te ver naar links, pats! Dat was een spiegel volgens mij. Ahum niet eenvoudig dat rijden hier.

Bij de internationale school ging ik samen met Annemarie naar een introductie voor de ouders. Wat een enorm verschil op zo’n korte afstand van Kwanjana! Echt een school zoals we in Nederland een beetje gewend zijn. Leuk om mee te maken! Nadat ik even later thuis kwam heb ik nog wat voorbereid voor de diploma uitreiking, ik ben benieuwd morgen!